Dur plamisty

Dur plamisty był chorobą towarzyszącą człowiekowi od najdawniejszych czasów. Zwykle występował epidemicznie podczas klęsk, takich jak: wojna, głód, powodzie oraz w więzieniach. Do połowy XIX w. dla lekarzy dur plamisty nie stanowił odrębnej jednostki, lecz należał do grupy typhus (dur) razem z durem brzusznym, pa- radurami i durem powrotnym. Wydzielono go i opisano w latach 1830-1850. Dopiero w 1911 roku Nicolle, Comte i Conseil udowodnili, że zarazek duru plamistego jest przenoszony przez wszy.

Odkrycie to stanowiło podstawę do zwalczania epidemii duru plamistego. Od tego czasu za pomocą walki z wszawicą zaczęto skutecznie opanowywać tę niebezpieczną chorobę.

W 1919 roku polski uczony, prof. Weigl sztucznie zakaża wszy Rickettsia prowazekii, a w następnych latach wytwarza szczepionkę zabitą. W 1941 roku Cox opracowuje metody hodowania riketsji w woreczku żółtkowym zarodka kurzego. Metoda ta do dziś stanowi podstawę do łatwego otrzymania szczepionki zabitej.